Sztuka formowania i miniaturyzacji drzewek narodziła się w Chinach, jednak rozpowszechnili ją dopiero w VIII wieku Japończycy nazywając „bonsai”, czyli „karłowate drzewo w naczyniu” („bon”- płaska tacka, „sai” – roślina). Bonsai to niewielkich rozmiarów drzewo będące prawdziwym dziełem sztuki. Wymaga, nie tylko doboru odpowiedniej rośliny, ale przede wszystkim precyzyjnej, skrupulatnej i długoletniej pracy. Najważniejsze w kompozycji jest wyeksponowanie frontu drzewka. Wyrastające gałęzie muszą być nieustannie formowane i odpowiednio przycinane (krótsze z przodu i z tyłu, a dłuższe po bokach), aby model jak najbardziej przypominał drzewo rosnące w środowisku naturalnym. Drzewa i krzewy wykorzystywane do bonsai winny mieć zdolność rozkrzewiania, być podatne na przycinanie i posiadać niewielkie liście.
Do uprawy najczęściej wybierane są gatunki długowieczne, jak: świerk srebrny, sosny, jałowce, buki, wierzby, dęby, a spośród krzewów: berberys i forsycja. Przez lata wykształciło się kilka stylów bonsai. W zależności od materiału (gatunku drzewa, czy krzewu), biorąc pod uwagę jego uwarunkowania oraz zastosowanie jak najmniejszej ilości zabiegów mechanicznych, artysta wybrać musi odpowiedni styl. Jedną z najpopularniejszych form jest styl Moyogi z charakterystycznym pniem zwężającym się ku górze urozmaiconym kilkoma naprzemiennymi wygięciami zastosowanymi w celu osiągnięcia odpowiedniej perspektywy. Istotne jest tutaj uwypuklenie ruchu pnia, którego wierzchołek dodatkowo pochyla się do przodu w celu osiągnięcia jeszcze ciekawszej kompozycji. Inne stosowane techniki to: Bunjin, Chokkan oraz Sokan.